Sucker Punch

Μια νεαρή κοπέλα κλείνεται στο ψυχιατρείο από τον πατριό της. Εκεί καταφεύγει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα ως μέσο διαφυγής από τον εφιάλτη που ζει και οραματίζεται το σχέδιο απόδρασής της από την κλινική.

Όταν λίγες μέρες πριν έχω δει το “Battle: Los Angeles”, είπα μέσα μου χαριτολογώντας πως η βδομάδα δεν ξεκίνησε καλά από την άποψη επιλογής ταινιών. Όπως αποδεικνύεται, μυαλό δεν έβαλα και η συνέχεια δόθηκε χθες βράδυ που παρακολούθησα στο cinema (ναί, σωστά διαβάσατε, πλήρωσα δηλαδή για να τη δω) την καινούρια ταινία του σκηνοθέτη των “300” και του “Watchmen”, Zack Snyder. Αυτό πρακτικά σημαίνει δεύτερη κίτρινη κάρτα, αποβολή και την άγουσα για τα αποδυτήρια μπας και καθαρίσω εκεί το μυαλό μου, γιατί τόση σαβούρα μαζεμένη δεν μπορώ να την αντέξω. Θα αναρωτηθεί κάποιος “καλά ρε φίλε, δεν ήξερες τί πήγαινες να δεις; τί περίμενες; κοινωνικό προβληματισμό και υψηλή κουλτούρα;”. Η απάντηση σε μια τέτοια εύλογη απορία, είναι πως φυσικά και ήξερα τι θα έβλεπα καθώς είμαι fan των action movies, όπως επίσης και των ταινιών καταστροφής, όμως πάνω από όλα είμαι fan των καλών ταινιών και δυστυχώς το “Sucker Punch”, δεν συγκαταλέγεται σε καμία περίπτωση σε αυτές. 

Ο Zack Snyder, που κατά την γνώμη μου είναι ο μάγος των οπτικών εφέ του σύγχρονου κινηματογράφου, αφού με τη δουλειά του στους “300” άλλαξε επίπεδο τον συγκεκριμένο τομέα, υπογράφει μια ταινία όπου εκτός από την σκηνοθεσία, έχει συμμετοχή (για πρώτη φορά μάλιστα) και στην συγγραφή του σεναρίου. Αποτέλεσμα; Η ταινία πραγματικά σκίζει από οπτικά εφέ, όπου ο Snyder για μία ακόμη φορά δίνει ρέστα, αλλά από υπόθεση και σενάριο είναι για κλάματα. Παρακολουθώντας το “Sucker Punch” είχα σε όλη την διάρκεια της ταινίας την αίσθηση πως πρόκειται περισσότερο για ένα δυνατό rock music video που θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει στο MTV, παρά για ταινία. Action movie με ωραίες σκηνές δράσης και ακόμη πιο ωραίες κοπέλες να πρωταγωνιστούν, αλλά -ως γνωστόν- ταινία χωρίς σενάριο είναι καταδικασμένη. Σίγουρα υπήρχαν πολλές επιρροές και στοιχεία από άλλες ταινίες όπως “Kill Bill”, “Charlie's Angels”, “The Lord of the Rings”, όμως ο τρόπος που είχαν συνδυαστεί τα στοιχεία αυτά μέσα στην ταινία είχαν ως αποτελέσμα έναν κινηματογραφικό αχταρμά και τίποτα περισσότερο. 

Το φινάλε της ταινίας είναι επίσης άστοχο, αφού μετά από μια περιπέτεια που μοιάζει με comic, με τόσες σκηνές δράσης σε μορφή video clip, η αμπελοφιλοσοφία και τα στοχαστικά ερωτήματα όχι απλά δεν ταιριάζουν, αλλά καταντάνε γελοία. Με το τελευταίο θα συμφωνήσει νομίζω η πλειοψηφία όσων είδε την ταινία. Το κοινό στην αίθουσα που βρισκόμασταν πάντως, χαβαλέδιασε αρκετά με το φινάλε (κι εγώ επίσης) για τον λόγο που προανέφερα.

“Να το δώ;”

Αν θες μόνο δράση και οπτικά εφέ που στο cinema αξίζουν πραγματικά, ok. Αλλιώς άστο... Ίσως σε κάποια άλλη εναλλακτική πραγματικότητα...

Υ.Γ Η Emily Browning (Baby Doll) σε ρόλο λολίτας, ήταν σαν την Sailor Moon.

Υ.Γ 2 Η Abbie Cornish (Sweet Pea) είναι ο κλώνος (για την ακρίβεια μια πιο όμορφη εκδοχή) της συμπατριώτισσάς της, Nicole Kidman.