Γράφοντας αυτές τις αράδες, πραγματικά ανατριχιάζω, όταν μου έρχονται στη θύμηση όλα όσα είδα στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Δεν είμαι φαν του είδους, αλλά το συγκεκριμένο αξίζει απ' όλες τις απόψεις, γιατί μιλάει για ένα κοινωνικό φαινόμενο.
Ο Ρικ Ο' Μπάρυ ήταν για πολλά χρόνια ο εκπαιδευτής του τηλεοπτικού “Φλίπερ”, που στην πραγματικότητα ήταν θηλυκό, η Κάθυ. Πίστευε ότι τα δελφίνια είναι ευχαριστημένα στα δελφινάρια και τα ενυδρεία, αλλά τελικά έκανε λάθος και το διαπίστωσε με τον πιο άσχημο τρόπο. Η αυτοκτονία της Κάθυ, στην αγκαλιά του, τον ταρακούνησε και από τότε ξεκίνησε να ελευθερώνει μαζικά τ' αδέλφια της, σ' όλο τον κόσμο. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται, γιατί υπήρχαν κίνδυνοι, ακόμα και για την ίδια του τη ζωή.
Ο κόλπος Ταϊτζί, στην Ιαπωνία είναι ο τελευταίος του σταθμός και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους: κάθε χρόνο σφαγιάζονται πάνω από 23.000 δελφίνια, μόνο και μόνο για να πουληθεί το κρέας τους, που στην πραγματικότητα είναι δηλητήριο. Βέβαια, “μέσα στην καλοσύνη τους”, πουλάνε και κάποια σε δελφινάρια για να επιδοθούν σε παραστάσεις και να ευχαριστήσουν το φιλοθεάμον κοινό.
Η αποστολή που ανέλαβε μαζί με τον Λούι Ψυχογιός (τον σκηνοθέτη της ταινίας) είναι αρκετά ριψοκίνδυνη. Πρέπει να μπορέσουν να βάλουν κάμερες, χωρίς να τους αντιληφθεί κανένας, για να δείξουν στον κόσμο την “αλήθεια” για τους δολοφόνους.
Οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια σου είναι τραγικές και είναι φορές που δεν αντέχεις άλλο, λυγίζεις μπροστά σ' αυτό το αποτρόπαιο θέαμα. Οι πληροφορίες που μαθαίνεις γι' αυτά τα πλάσματα σε κάνουν να τ' αγαπήσεις ακόμα περισσότερο και να μισήσεις το ανθρώπινο είδος, για την αναίσχυντη συμπεριφορά του. Ο “Όρμος” πήρε το όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ για το 2010 – που κατά τη γνώμη μου – τ' άξιζε και με το παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου