Ημέρα μνήμης σήμερα με αφορμή τη συμπλήρωση 25 χρόνων από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ, τα ξημερώματα της 26ης Απριλίου 1986, μια μέρα που σημαδεύτηκε από τη μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Μετά το πυρηνικό ατύχημα στον σταθμό του Τσερνόμπιλ, ήρθε 25 χρόνια αργότερα να προστεθεί αυτό της Φουκουσίμα που προκλήθηκε ύστερα από το καταστροφικό τσουνάμι της 11ης Μαρτίου που κόστισε τη ζωή σε πάνω από 28.000 ανθρώπους, ενώ άφησε άστεγους τουλάχιστον 130.000 που σήμερα ζουν σε καταυλισμούς και καταφύγια. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι απλό: έμαθε τίποτα η ανθρωπότητα από τις δύο αυτές τραγωδίες; Η απάντηση είναι εξίσου απλή: δυστυχώς όχι. Ειδικά μια χώρα σαν την Ιαπωνία έχοντας ζήσει μια τέτοια εμπειρία με την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι έπειτα από τις ρίψεις ατομικής βόμβας το 1945, αποτελεί αδιάσειστο τεκμήριο πως η ανθρωπότητα όχι απλώς δεν έμαθε τίποτα, αλλά όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Ιαπωνίας, συνέχισε να εμπιστεύεται και να επενδύει στην πυρηνική ενέργεια.
Μετά το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνόμπιλ και την προσπάθεια απόκρυψης της αλήθειας και των πραγματικών διαστάσεων του ατυχήματος από την τότε σοβιετική ηγεσία, όλοι πίστευαν πως το πάθημα έγινε μάθημα και στο μέλλον τα μέτρα ασφαλείας για την αποτροπή παρόμοιων περιστατικών θα ήταν σοβαρότερα και περισσότερα. Μπορεί η ατομική ενέργεια να είναι το πλέον οικονομικό και καθαρό είδος ενέργειας, όμως όπως αποδείχτηκε -με τον πλέον δραματικό τρόπο- τόσο στην περίπτωση του Τσερνόμπιλ, όσο και της Φουκουσίμα, η πυρηνική ενέργεια δεν μπορεί να ελεγχθεί αποτελεσματικά από τον άνθρωπο. Το τελευταίο αφορά τόσο στη χρήση της ατομικής ενέργειας, όσο και στις συνέπειες ενός πυρηνικού ατυχήματος που όπως έχει δείξει η ιστορία είναι όχι μόνο θανάσιμες και ολέθριες, αλλά έχουν τρομακτικό αντίκτυπο στο περιβάλλον, επομένως μας επηρρεάζουν όλους άμεσα. Αρκεί μόνο να δει κανείς τον χρόνο ζωής κάθε ραδιενεργού στοιχείου και θα καταλάβει πως για να καταστεί απόλυτα ασφαλής η επαναποίκηση τόσο της περιοχής γύρω από το Τσερνόμπιλ, όσο και στη Φουκουσίμα θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι καθόλου σκοταδιστής, όμως έχω την αίσθηση -χωρίς φυσικά να είμαι ειδικός- πως όσα μέτρα κι αν παρθούν, οι κίνδυνοι θα είναι πάντα πολλοί περισσότεροι από τα ωφέλη της χρήσης ατομικής ενέργειας. Σε αυτό φυσικά και δεν φταίει η ατομική ενέργεια. Οι ευθύνες ανήκουν και βαραίνουν αποκλειστικά και μόνο τον ίδιο τον άνθρωπο και τις επιλογές που κάνει τόσο στη χρήση πυρηνικών, όσο και στον τρόπο αλλά και τόπο κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων, που σήμερα υπολογίζονται γύρω στα 450 σε όλο τον κόσμο. Όπως δήλωσε και ο Jonathan Schell, συγγραφέας και ένας από τους ηγέτες του αντιπυρηνικού κινήματος, σε πρόσφατη συνέντευξη του: “Δυστυχώς, η ανθρωπότητα δεν επιδεικνύει την ίδια ευφυΐα σε ό,τι αφορά την ηθική, πρακτική και πολιτική πλευρά της τεχνολογίας. Η πλέον επικίνδυνη φαντασίωση που έχουμε για την πυρηνική ενέργεια είναι ότι μπορούμε να την ελέγξουμε” (εφημερίδα “Ελευθεροτυπία”, 2/4/2011).
Kαλησπέρα. Το θέμα σου ''καίει'' κατά τη δική μου άποψη. Και συμφωνώ απόλυτα ότι είναι και επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη η πυρηνική ενέργεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κατανοώ--όσα και να διαβάσω--τον τίτλο ''καθαρή ενέργεια''που αποδίδουν στην πυρηνική ενέργεια. Επειδή δεν μολύνει το περιβάλλον;;; Μα τα απόβλητά της τι γίνονται που δεν καταστρέφονται;;
Ακόμη και σε μη ατύχημα, θα γεμίσουμε σφραγισμένα δοχεία αποβλήτων, λίαν επικινδύνων για τον άνθρωπο.
Για μένα, που επίσης δεν είμαι ειδικός, το κακό που προκαλεί, έστω και κάθε 25 χρόνια μετά από ατύχημα, είναι δυσανάλογα αρνητικό με τα θετικά της.
Ας αφήσουν το κέρδος για μια φορά οι ισχυροί της γης και ας νοιαστούν για τον άνθρωπο!!!!!!!!!!!
Καλή συνέχεια στο θαυμάσιο μπλογκ σου
Καλησπέρα και σ'ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια! Συμφωνώ κι εγώ μαζί σου πως το θέμα της πυρηνικής ενέργειας είναι πολύ πιο σύνθετο, ειδικά σε περιπτώσεις ατυχημάτων, αλλά και στη διαχείρηση πυρηνικών αποβλήτων. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ο άνθρωπος οφείλει να προστατεύσει το ίδιο του το είδος και το περιβάλλον, γιατί αν όλες οι αποφάσεις σε τόσο κρίσιμα θέματα λαμβάνονται μόνο με γνώμονα το κέρδος, στο τέλος μάλλον δεν θα υπάρχει καν ο άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφή