Google Website Translator Gadget

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Η βία σκοτώνει τον “βασιλιά των σπορ”



Ένα εικοσιτετράωρο έχει σχεδόν περάσει από όσα διαδραματίστηκαν χτες βράδυ κατα τη διάρκεια του αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού και ο απόηχος του ντέρμπι των δύο μεγαλύτερων συλλόγων της χώρας καλά κρατεί, αν και κάτι μου λέει πως θα συνεχιστεί για αρκετές μέρες ακόμα. Δεν θα μιλήσω για το παιχνίδι αυτό καθεαυτό και για το αν έπρεπε το σκορ να είναι υπέρ της μιάς ή της άλλης ομάδας, για το γκολ του Κατσουράνη που ακυρώθηκε, για το αν έπρεπε να μετρήσει ή όχι του γκολ του Τζιμπούρ, για την συνολική εικόνα του διαιτητή και των βοηθών του κτλ. Αυτά όσοι είδατε το παιχνίδι και ασχολείστε με τα αθλητικά, θα έχετε ήδη βαρεθεί να τα ακούτε, να τα διαβάζετε και να τα βλέπετε σε επανάληψη ξανά και ξανά σε κάποια εκπομπή της τηλεόρασης. Αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω είναι το θέμα της βίας στα γήπεδα, της διαιώνισης και συντήρησης της από ομάδες, αρμόδιους φορείς και φυσικά το κράτος.

Σε μια εποχή που η Ελλάδα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση ενδεχομένως της ιστορίας της, έρχονται τα χθεσινοβραδινά γεγονότα να μας υπενθυμίσουν ότι η κρίση που περνάμε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι μια κρίση πρωτίστως κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική που δείχνει τον βαθμό σήψης της νέας ελληνικής κοινωνίας και το γενικότερο κατάντημα μιας χώρας που πρώτη δίδαξε τον πολιτισμό και το ήθος πρίν από περίπου 2.000 χρόνια. Η βία και τα επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα ασφαλώς δεν είναι χθεσινό φαινόμενο, ούτε και είδαμε πράγματα πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα το βράδυ του Σαββάτου.

Η βία, ανεξαρτήτως απόχρωσης κόκκινης, πράσινης, κίτρινης, ασπρόμαυρης κτλ, είναι μία και αδιαίρετη και πέρα από το ότι πλήττει τον ίδιο τον αθλητισμό και όσους πραγματικά αγαπάνε τα σπορ, όσο δεν ξεριζώνεται μια και καλή, τόσο θα συνεχίζει να αυξάνεται σε ένταση και τελικά δεν θα αργήσει η ώρα που θα υπάρξουν και νεκροί. Δυστυχώς, το βεβαρημένο παρελθόν πολλών ελληνικών ομάδων όσον αφορά τη βία στα γήπεδα και την ανεξέλεγκτη δράση των χούλιγκανς, δημιουργεί μια σειρά εικόνων που καθιστούν τη βία ως κάτι το “οικείο”, αντί για ξένο, κατακριτέο και καταδικαστέο. Όταν σε κάθε αγωνιστική περίοδο βλέπουμε τέτοιες εικόνες, αυτομάτως εξοικειωνόμαστε με αυτές, τις συνηθίζουμε και στο τέλος δεν μας κάνουν πια καμία εντύπωση ή αίσθηση. Κοινώς μας αναισθητοποιούν και μας κάνουν γουρουνόπετσους. Η βία γεννάει βία και έτσι δημιουργείται ένας ατέρμονος κύκλος κατα τον οποίο αρχίζουν και ακούγονται φράσεις ή επιχειρήματα του τύπου “κι εσείς τα ίδια κάνατε όταν παίζατε στο τάδε γήπεδο”, “εμείς τιμωρηθήκαμε με τόσες αγωνιστικές, εσείς γιατί με λιγότερες”, “καλά σας κάναμε και σας την πέσαμε, αφού και εσείς είχατε κάνει χειρότερα όταν παίζαμε στην έδρα σας” κτλ. Πού ακριβώς οδηγεί αυτή η ιστορία; Σε απόλυτο αδιέξοδο είναι η απάντηση.

Κάθε ομάδα έχει τον δικό της “στρατό” και αυτός ο “στρατός” είναι στην άμεση διάθεση του εκάστοτε προέδρου ή μετόχων. Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στους φιλάθλους των ομάδων, αυτούς δηλαδή που πάνε στο γήπεδο, αγοράζουν διαρκείας ή παρακολουθούν τελοσπάντων την αγαπημένη τους ομάδα κόσμια, χωρίς η συμπεριφορά τους να ξεφεύγει. Γιατί σύμφωνοι, όταν πας στο γήπεδο και θα φωνάξεις και θα βρίσεις, αλλά ως εκεί. Αναφέρομαι στους οργανωμένους οπαδούς που η πλειοψηφία τους -δεν λέω όλοι γιατί δεν θέλω να γίνομαι αφοριστικός- αποτελεί έναν ιδιωτικό στρατό έτοιμο για όλα: να φωνάξει, να εμψυχώσει, να υποστηρίξει τα δίκαια κι άδικα, αλλά και να τσαμπουκαλευτεί, να πλακωθεί στο ξύλο και να δημιουργήσει επεισόδια για χάρη της ομάδας. Αυτός ακριβώς ο ιδιωτικός στρατός είναι στα χέρια του κάθε προέδρου που τον χειραγωγεί και τον κατευθύνει όπως ακριβώς θέλει, ανάλογα με την περίσταση και όπως τον βολεύει. Είτε για τα “συμφέροντα” της ομάδας, είτε για τα δικά του συμφέροντα, όποια κι αν είναι αυτά (επιχειρηματικά ή μη).

Ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ομάδες δεν εξαλείφουν τη βία από τα γήπεδα, είναι επειδή οι ίδιες οι ομάδες δεν θέλουν να το κάνουν. Νιώθουν πως έχουν ανάγκη όλους αυτούς τους αλήτες που οι ίδιες αντιμετωπίζουν σαν “πελάτες” τους. Δεν καταλαβαίνουν όμως πως μαζί με αυτούς συμπαρασύρονται και όλοι οι υπόλοιποι φίλαθλοι που με όσα συμβαίνουν στα γήπεδα, όχι μόνο αποθαρρύνονται από το να πάνε να δουν την ομάδα τους από κοντά, αλλά σιχαίνονται και αηδιάζουν. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει από ποιόν προέρχονται και προκαλούνται τα επεισόδια. Με νοιάζει ότι αυτά συμβαίνουν και είναι μια πραγματικότητα που δυστυχώς έχει ενταχθεί στην καθημερινότητά μας. Οι ίδιοι οι πρόεδροι των ομάδων είναι οι ηθικοί αυτουργοί για αυτά που βλέπουμε να γίνονται, με συναυτουργούς τον Τύπο και την Πολιτεία που ως συνήθως σφυρίζει αδιάφορα (και δεν κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν).

Μοχλός που υποθάλπτει τη βία είναι επίσης μερίδα του Τύπου και κυρίως οι οπαδικές εφημερίδες που με τους τίτλους πρωτοσέλιδων που δημοσιεύουν όχι μόνο ρίχνουν λάδι στη φωτιά, αλλά είναι σαν να οπλίζουν το όπλο και να το δίνουν στον οπαδό της κάθε ομάδας που με την πλύση εγκεφάλου που του κάνουν, είναι ικανός για όλα. Για το καλό όχι μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά όλων των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων, οι οπαδικές εφημερίδες θα πρέπει να κλείσουν για να ηρεμήσουν κάπως τα πνεύματα. Διαφορετικά, να μην παραπονιέται κανείς, ούτε να αρχίσει τις κορόνες και τα κροκοδείλια δάκρυα όταν θα υπάρξουν θύματα. Βασικό κομμάτι αυτής της κατηγορίας κατευθυνόμενου Τύπου, είναι φυσικά κάποιοι δημοσιογράφοι που με τον δικό τους τρόπο, άλλοτε έμμεσα, άλλοτε άμεσα προκαλούν ή/και συντηρούν φαινόμενα βίας με διάφορους τρόπους. Είτε προσπαθώντας να δικαιολογήσουν όσα συμβαίνουν, είτε σιωπώντας μπροστά σε όσα βλέπουν επειδή αφορούν την ομάδα τους και δεν τους συμφέρει -άρα αποσιωπούν γεγονότα-, είτε χρησιμοποιώντας μια επιχειρηματολογία που απευθύνεται σε κρετίνους και ανθρώπους με νοημοσύνη κάτω του μετρίου που συχνά είναι φορτισμένη συναισθηματικά και αποπνέει έναν δηλητηριασμένο αέρα πολεμικής. Δεν μιλάω μόνο για την τυφλή, οπαδική προπαγάνδα που ταίζουν τον κόσμο στον οποίο απευθύνονται. Για αυτό ακριβώς πληρώνονται και φταίνε μόνο όσοι αγοράζουν αυτές τις εφημερίδες. Μιλάω για τον ιδιαίτερο ρόλο τους και τη συμβολή τους στη βία. Μιλάω για το αίσθημα “ιερής αποστολής” που έχουν προκειμένου να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της ομάδας τους, χωρίς να υπολογίζουν κανένα κόστος, χωρίς να σέβονται το ίδιο το άθλημα που υπηρετούν. Παιδιά, ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ! Φανταστείτε δηλαδή να είχαμε και τίποτα ομάδες σαν την Barcelona, την Arsenal, την Manchester United...τότε σε τί ακριβώς επίπεδα θα ήταν το καφριλίκι και ο επαγγελματικός οπαδισμός;

Για το τέλος άφησα επίτηδες την Πολιτεία. Το περίφημο “κράτος” με τους νόμους του που ψηφίζονται, αλλά στην ουσία σπανιότατα εφαρμόζονται. Η ατιμωρησία είναι εξίσου ουσιαστικός παράγοντας που συμβάλλει στα φαινόμενα βίας, αφού πάντα οι υπαίτιες ομάδες τη σκαπουλάρουν απλώς με μερικές αγωνιστικές κι ένα χρηματικό πρόστιμο, ενώ ποτέ κανένας χούλιγκαν δεν έχει συλληφθεί και οδηγηθεί στη φυλακή. Θεωρώ πως το κράτος το βολεύει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση με τη βία να περιορίζεται στα γήπεδα σαν ένας εναλλακτικός τρόπος εκτόνωσης των μαζών και της οργής που συσσωρεύεται στον κόσμο. Ίσως τελικά κάποιους να τους συμφέρει η βία στα γήπεδα και να τη χρησιμοποιούν ως μέσο αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα μιας άγριας και σκληρής καθημερινότητας που βιώνουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...