Απώλεια

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις όταν δεν έχεις κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, είναι να δεις την “Απώλεια”. Κατά την άποψη μου κερδίζει το βραβείο βαρεμάρας και θα εξηγήσω σε λίγο το γιατί.

Η ζωή ενός ευτυχισμένου ζευγαριού αλλάζει ραγδαίως, μετά από το θάνατό του μοναχογιού τους. Αυτό είναι, δεν έχει άλλο! Η ταινία από 'κει και πέρα προσπαθεί να μας δείξει την πορεία της Νικόλ Κίντμαν και του Άαρον Έκχαρτ, μέσα από ομαδικές ψυχοθεραπείες και παραληρήματα, κυρίως της γυναίκας, να επιστρέψουν στον πρότερο βίο τους.

Όλα εξηγούνται όταν διαβάσεις στους τίτλους αρχής ότι όλο αυτό το “αριστούργημα” έχει βασιστεί σ' ένα θεατρικό μονόπρακτο. Με λίγα λόγια, η μεταφορά των σεναριογράφων είναι απαίσια. Οι διάλογοι είναι τόσο αργοί που κοιτάς το χρονόμετρο του dvd player, για να δεις πόση ώρα έχει περάσει από την προηγούμενη ατάκα. Η Νικόλ Κίντμαν μετά από τις πλαστικές που έχει κάνει, έχει χάσει αρκετά από την υποκριτική της δεινότητα, γιατί όπως και να το κάνουμε το μεγαλύτερο εργαλείο του ηθοποιού, είναι το πρόσωπό του. Ένα άλλο ερώτημα που έχω είναι: ποιός την είχε θέσει υποψήφια για βραβείο Α' γυναικείου ρόλου; Ο Άαρον Έκχαρτ παίζει αξιοπρεπώς, αλλά όταν δεν υπάρχει από πίσω σενάριο και σκηνοθεσία, ό, τι και να κάνεις αποδεικνύεται λίγο. 

Συμπέρασμα: Μ-Α-Κ-Ρ-Ι-Α!!!!