Ο μονόλογος μιας κούκλας

Όταν ξεκινώ να μιλώ για μένα, πάντοτε κομπιάζω. Ίσως, δεν ξέρω γιατί, αλλά ντρέπομαι... Θα πείτε βέβαια - και δίκιο έχετε- τι ξέρεις εσύ από ντροπή. Μια απλή κούκλα είσαι. Ένα πλαστικό που πήρε μορφή στα χέρια ενός κατασκευαστή παιχνιδιών (ή τις περισσότερες φορές ενός μηχανήματος). Η μοναδικότητα ενός ανθρώπου δεν κατοικεί στα άψυχα γυαλιά - μάτια, ενός πράγματος, γιατί αυτό είμαι. Ένα αντικείμενο. Όμως για σταθείτε. Μήπως ξεχνάτε κάτι; Τόσο καιρό σας κρατάω συντροφιά και όταν λέω εγώ αναφέρομαι σε όλους τους συντρόφους μου. Έχω μάθει τα χουνέρια σας. Αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματά σας. Τους φόβους σας και τις ιδιοτροπίες σας. "Γαλουχήθηκα" κοιτάζοντας μέσα από τον καθρέπτη της ψυχής σας. Αυτές τις φωτεινές κουκκίδες που μέσα τους βλέπεις την αλήθεια και το ψέμα. Είστε τόσο διαφορετικοί κι όμως σ' ένα σημείο όλοι ταυτίζεστε. Είστε ευάλωτοι. Ζητάτε αγάπη, απ' τους άλλους. Όμως δεν ξέρετε να δίνετε πίσω. Αυτό είναι όμως όλο το ζητούμενο. Η προσφορά και η ανταπόδοση. Καταστρέφετε αυτό που οι ίδιοι χτίσατε. Αυτό είναι κάτι που το "μυαλό" μου (αν υπάρχει), δεν αντιλαμβάνεται. Πώς γίνεται να ποδοπατάς κάτι που σου δίνει ζωή; Δεν μιλώ για μενα γιατί θα ήταν εγωϊστικό. Είμαι αναλώσιμη. Η φύση όμως; Το περιβάλλον; Αυτά δεν έχουν σημασία για σας; Έχω δει πολλά πιστέψτε με και έχω ακούσει άλλα τόσα. Ο χρόνος αποσύνθεσης μου λένε είναι 400-500 χρόνια. Δεν το πολυκαταλαβαίνω αυτό, αλλά κάτι σοβαρό πρέπει να είναι. Το μόνο που ζητάω είναι να μην κάνω κακό εδώ. Στην "κατοικία" μου. Είναι τόσο ωραίες αυτές οι εναλλαγές των χρωμάτων, ο δροσερός αέρας, οι ήχοι της θάλασσας, η βροχή στο πρόσωπό μου. Είναι περίεργο όλο αυτό, αλλά αισθάνομαι "ζωντανή". Η Πηνελόπη με άφησε μια μέρα και δεν γύρισε ποτέ πίσω. Δεν της κρατάω όμως κακία. Σίγουρά θα βρήκε κάτι καλύτερο να κάνει. Βέβαια πολλοί πέρασαν από τότε, αλλά κανείς δεν μου έδωσε σημασία. Όλοι μειδίασαν με την όψη μου και ύστερα εξαφανίστηκαν. Ξέρω - ξέρω, μιλάω πολύ. Όμως αυτό είναι το κακό με μένα. Όταν αρχίζω, δεν σταματάω. Γίνομαι εριστική (άραγε τι σημαίνει αυτό;) και φιλοσοφώ χωρίς σταματημό. Δεν υπάρχει όμως και κάτι άλλο να κάνω. Ο χρόνος περνάει αργά, αλλά όχι βασανιστικά... Εδώ και πολύ καιρό ψάχνω το σώμα μου. Α ναι, δεν σας το είπα αυτό. Συγχωρέστε με... Είμαι μονάχα ένα κεφάλι, αναμαλλιασμένο μεν, αλλά κεφάλι δε. Η ομορφιά μου όμως παραμένει, αυτό να το πούμε (ψώνιο που είμαι...). Το υπόλοιπο μου είναι τόσο κοντά, το αισθάνομαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Η διαφορά μας βρίσκεται στο εξής: Το δικό σας υπόλοιπο βρίσκεται εκεί. Το ξέρετε κι όμως το προσπερνάτε. Λέτε "ωχ αδελφέ" και πάτε παρακάτω. Μην αδιαφορείτε. Η φύση σας καλεί. Όχι μ' ένα συμβατικό τρόπο, αλλά είναι εκεί. Μην κλείνετε τ' αυτιά σας. Ανοίξτε την αγκαλιά σας στη ζωή!