Στο μάτι του κυκλώνα

Εκεί ακριβώς βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα μας με όλα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο χρόνο, από τη στιγμή που υπογράφτηκε το περιβόητο Μνημόνιο και μετά. Με την εφαρμογή μέτρων που κυριολεκτικά έχουν γονατίσει τον κόσμο, έχουν ρίξει την ψυχολογία του στο ναδίρ και τον έχουν βγάλει έξω από τα ρούχα του. “Τα μέτρα είναι άδικα, αλλά αναγκαία” υποστήριζε η κυβέρνηση και προπαγάνδιζε μερίδα του Τύπου, ώστε να μας πείσει ότι για μία ακόμη φορά τη νύφη πρέπει να πληρώσει ο απλός κόσμος. Ως πότε όμως θα συνεχιστούν οι περικοπές σε μισθούς, επιδόματα και συντάξεις; Ας μη γελιόμαστε.. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος “ειδικός”, ούτε να έχει κάνει διδακτορικό στα οικονομικά, για να καταλάβει ότι όσο και να μειωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων ή των ιδιωτικών (προσεχώς) ή οι συντάξεις, η μείωση του χρέους που έχει πάρει τερατώδεις διαστάσεις, αλλά και του ελλείματος, είναι ανέφικτες. Γιατί πρέπει μονίμως ο απλός κόσμος να στριμώχνεται σαν τον πυγμάχο στα σχοινιά και να δέχεται τις γροθιές ανελέητα; Κάποια στιγμή ο πυγμάχος θα πέσει και θα βγει knockout.

Θυμάμαι πρίν λίγους μήνες, όταν είχα πάει σε μια εκδήλωση στo Μέγαρο Καρατζά στην Αιόλου, είχα ακούσει τον τότε δήμαρχο της Αθήνας, κ. Κακλαμάνη να λέει πως στο πρόγραμμα δωρεάν σίτισης του δήμου Αθηναίων, εκτός από τους άστεγους, έρχονταν και συνταξιούχοι. Άνθρωποι δηλαδή που δεν ήταν άστεγοι, αλλά επειδή δεν έβγαζαν το μήνα με την πενιχρή σύνταξη τους, έρχονταν δειλά δειλά να πάρουν ένα πιάτο φαγητό και πήγαιναν να φάνε στο σπίτι τους γιατί ντρέπονταν! Ειλικρινά δάκρυσα όταν το άκουσα. Ένα συναίσθημα βαθιάς θλίψης, πίκρας αλλά και αγανάκτησης με γέμισε. Δεν ξέρω αν η λέξη “θλιβερό” είναι η κατάλληλη για να περιγράψει κάποιος ένα γεγονός σαν κι αυτό, είναι όμως κατάντια για την Ελλάδα του 21ου αιώνα να έχει ανθρώπους να ζούνε είτε στο όριο, είτε κάτω από το όριο της φτώχειας. Νέους να δουλεύουν για 600 και 700€ το μήνα (για όσους παίρνουν από 800€ και πάνω, δεν το συζητάμε καν, είναι πλέον... “προνομιούχοι”) και συνταξιούχους να παλεύουν να τα φέρουν βόλτα με 300 και 400€ το μήνα. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε σήμερα.

Η κυβέρνηση τί κάνει; Ετοιμάζεται να μοιράσει προσκλήσεις τους ξένους επενδυτές και τα εγχώρια λαμόγια για το “Μεγάλο Παζάρι”, δηλαδή το party που θα στηθεί με το ξεπούλημα (εεεε...με συγχωρείτε, την “αξιοποίηση” ήθελα να πω) δημόσιας περιουσίας. Μετά το party των Ολυμπιακών Αγώνων που έφαγαν μεγαλοεργολάβοι, επιχειρηματίες, κατασκευαστές και οι...συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή κάποιοι πολιτικοί, έρχεται τώρα το νέο φαγοπότι που θα ρημάξει τη χώρα μια καλή. Η συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας, είναι δεδομένη και οι σικέ ψευτοτσαμπουκάδες που πήγε να πουλήσει ο πρωθυπουργός στους εκπροσώπους της για να δείξει πυγμή και ότι αυτός είναι που αποφασίζει, είναι καθαρά για εσωτερική κατανάλωση. Μια θλιβερή θεατρική παράσταση με ατάλαντους ηθοποιούς που προσπαθούν με τις κακές υποκριτικές τους ικανότητες να πείσουν τους θεατές, δηλαδή εμάς, για την ποιότητα του “έργου” τους.

Μέσα σε όλα αυτά, οι τράπεζες εξακολουθούν να παραμένουν στο απυρόβλητο, καθώς είναι οι μόνες που δεν τις ακουμπάει κανείς και τίποτα. Είναι οι μοναδικές επιχειρήσεις που δεν πληρώνουν φόρους, ούτε και το νέο φορολογικό νομοσχέδιο περιλαμβάνει την καταβολή φόρου από μέρους τους. Πέρυσι αν δεν κάνω λάθος, τους είχε χορηγηθεί βοήθεια από το κράτος ύψους 25 δις. προκειμένου να μην καταρρεύσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Φέτος, θα τους δοθούν άλλα 30 δις. προκειμένου να επισπευστούν οι συγχωνεύσεις τους και να βοηθηθούν να ορθοποδήσουν ώστε να μην χρειάζονται περαιτέρω στήριξη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μόνο που για να ορθοποδήσουν οι τράπεζες θα πρέπει να ποδοπατηθούμε όλοι οι υπόλοιποι. Και αυτό θα συμβεί με τη βοήθεια του κράτους μέσω των 30 δις. που θα τους χορηγήσει. Νόμιζα πως οι τράπεζες ήταν πάντοτε κατά του κρατικού παρεμβατισμού οποιασδήποτε μορφής. Νόμιζα πως η λογική τους ήταν το “βούλιαξε ή κολύμπησε” κατα το αμερικανικό “sink or swim”. Τελικά όμως, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα και ισχύουν μόνο στη θεωρία, γιατί τώρα που ζορίζονται το “sink or swim” και οι φανφάρες περί κρατικού παρεμβατισμού είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.