Κυνόδοντας

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την είσοδο του “Κυνόδοντα” στην τελική πεντάδα των Oscars, πλήθαιναν τα σχόλια-γνώμες γνωστών και φίλων που είχαν παρακολουθήσει την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Οι απόψεις ήταν πολλές και διάφορες, άλλες θετικές και άλλες αρνητικές. Παρά τις διθυραμβικές κριτικές του ξένου και εγχώριου Τύπου και τις αντικρουόμενες γνώμες που άκουγα, αποφάσισα να παρακολουθήσω κι εγώ την ταινία, τόσο γιατί θέλω να έχω προσωπική άποψη, όσο και για να δω περί τίνος τελικά πρόκειται, χωρίς να είμαι ούτε θετικά, αλλά ούτε και αρνητικά προκατειλημμένος.

Η ταινία δείχνει τη ζωή μιας πενταμελούς οικογένειας που ζεί σε πλήρη κοινωνική απομόνωση. Κανένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας δεν έχει βγεί ποτέ από το σπίτι και ο μοναδικός κόσμος που γνωρίζουν, είναι το σουρεαλιστικό περιβάλλον στο οποίο ζουν και έχουν μεγαλώσει. Οι ίδιοι οι γονείς, ειδικότερα όμως ο αυταρχικός και ψυχαναγκαστικός πατέρας τους, προσπαθούν μέσα από την υπερβολή και τον υπερπροστατευτισμό να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους, δίνοντας τους τα κατάλληλα -σύμφωνα με την άποψη τους- ερεθίσματα, ώστε να διαμορφώσουν σωστό χαρακτήρα. Σε αυτό το πλαίσιο “εκπαίδευσης”, τα παιδιά -που δεν είναι πλέον παιδιά- λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένα και πειθήνια στρατιωτάκια που μιλάνε σαν cyborgs, μαθαίνουν λέξεις που αντιστοιχούν σε διαφορετικές -από τις γνωστές- ονομασίες πραγμάτων και συμμετέχουν σε “διαγωνισμούς” με σκοπό την επικράτηση που ικανότερου.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Λάνθιμου προσπαθεί μέσα από ένα πλήθος σουρεαλιστικών υπερβολών να καταδείξει πολλά από τα προβλήματα και τον τρόπο λειτουργίας της σημερινής κοινωνίας και τα καταφέρνει υποδειγματικά. Ο έλεγχος της σκέψης, η ελευθερία της έκφρασης, η κοινωνική αποξένωση, η στερεοτυπική και προπαγανδιστική διαπαιδαγώγηση, η καταπίεση της σεξουαλικότητας, είναι τα βασικά θέματα που θίγει η ταινία. Οι πρωταγωνιστές αποδίδουν πολύ καλά τους χαρακτήρες που υποδύονται, θα στεκόμουν όμως ιδιαίτερα στην ερμηνεία του Χρήστου Στέργιογλου, που ως αρχηγός και αυταρχικός πατερ φαμίλιας της οικογένειας, είναι καταπληκτικός.

Πραγματικά αξίζει να την δείτε, όχι επειδή θα είναι υποψήφια στα φετινά Oscars, αλλά γιατί είναι μια πολύ πρωτότυπη, ιδιαίτερη και γεμάτη νοήματα ταινία. Ταυτόχρονα όμως, να έχετε υπόψη σας πως πρόκειται για μια απαιτητική ταινία που σίγουρα δεν είναι για όλους.