Πρόσωπα θλιμμένα...

Αυτός ο στίχος μου είχε κάνει πολλή εντύπωση όταν τον είχα πρωτoακούσει γιατί προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε ο ποιητής, όμως ποτέ δεν έβγαζα κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα. Όσο όμως περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ αρχίζω να καταλαβαίνω το νόημα του.

Περπατάω στους δρόμους και κοιτάω τα πρόσωπα των ανθρώπων. Τα περισσότερα, αν όχι όλα έχουν ακριβώς το ίδιο βλέμμα. Βλέμμα θλίψης, απόγνωσης.... Μην αναφέρω τώρα ό, τι αρνητικό υπάρχει, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Τρέχουν να προλάβουν κάτι, χωρίς όμως να ξέρουν τι και αφήνουν πίσω τους το σημαντικότερο........τη ζωή. Τα μάτια τους έχουν χάσει τη ζωντάνια. Νιώθουν πως τα πάντα τους φταίνε και τα βάζουν με το "διπλανό" τους. Ο πραγματικός όμως φταίχτης είναι ό ίδιος τους ο εαυτός.

Όλοι μας - εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση - γίναμε "σκλάβοι" στα πρέπει και αφήσαμε απέξω τα θέλω μας. Τίποτα όμως δεν είναι πιο σημαντικό από το να τα έχεις καλά με τον/την.............(βάλτε το όνομα σας). Ζούμε χωρίς να αισθανόμαστε! Ξεχάσαμε τα όνειρα των παιδικών μας χρόνων και τώρα ζούμε τους εφιάλτες της ενήλικης ζωής μας. Μια σκιά σαν πέπλο έχει καλύψει τα πρόσωπα μας και δεν μας αφήνει να δούμε την "αλήθεια".

Βέβαια για να μη μας κατηγορώ, δεν φταίμε απόλυτα εμείς (μιλάω κυρίως για τη νέα γενιά). Εμείς γίναμε οι μαριονέτες σ' ένα παιχνίδι, που τα νήματα τα κινούσαν άλλοι. Όλα έγιναν και γίνονται για το χρήμα, κανείς όμως δεν σκέφτηκε ότι τα μέσα συναλλαγής, δεν είναι αυτά που μας κάνουν πιο πλούσιους, αλλά το πόσο γεμάτες είναι οι τσέπες της ψυχής μας και οι εμπειρίες που κουβαλάμε. Η ματαιοδοξία και ο εφήμερος πλούτος είναι οι σύμβουλοι του κάθε δυνάστη και αυτό δεν αλλάζει όσα χρόνια και να περάσουν.

Αρκετά όμως μαύρισα τις καρδιές μας! Για το τέλος άφησα το καλύτερο: μια ευχή. Τα πάντα αλλάζουν, αν εμείς το θελήσουμε. Ας μην γίνουμε λοιπόν κάτι για το οποίο αποφάσισαν άλλοι. Οι πρωταγωνιστές της ζωής μας, είμαστε εμείς!!!! Αυτή είναι η αλήθεια που ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ό, τι κι αν γίνει......